10 próśb dziecka z ADHD

Wychowanie dziecka z trudnościami neurorozwojowymi to wielkie wyzwanie. Aby pomóc swojemu dziecku w prawidłowym rozwoju, rodzic musi przede wszystkim rozumieć specyfikę ADHD i nauczyć się odróżniać objawy ADHD od innych problemów. Podczas konsultacji z psychologiem przeprowadzana jest psychoedukacja na temat zaburzenia oraz omawiane są zalecane metody pracy z dzieckiem.

Na co dzień dobrze jest jednak pamiętać o 10 podstawowych prośbach dziecka nadpobudliwego. Zrozumienie ich ułatwia akceptację dziecka, zaś postepowanie zgodne z nimi pomaga zarówno dziecku, jak i rodzicom lepiej odnaleźć się w trudnych sytuacjach.

10 próśb dziecka z ADHD

1. Pomóż mi skupić się na jednej czynności.
2. Powiedz mi, co zdarzy się za chwilę.
3. Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić.
4. Nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji.
5. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to, co robię, jest zrobione dobrze.
6. Dawaj mi tylko jedno polecenie naraz.
7. Przypomnij mi, żebym się zatrzymał i pomyślał.
8. Dawaj mi małe zadania do wykonania – kiedy cel jest daleko, gubię się.
9. Chwal mnie, choć raz dziennie, doceniaj moje wysiłki – bardzo tego potrzebuję.
10. Wiem, że potrafię być męczący, ale czuję, że się zmieniam, kiedy masz dla mnie czas i okazujesz mi, jak mnie kochasz.

Kodeks Złości

Termin Kodeks Złości został wprowadzony przez autorów przewodnika dla rodziców i wychowawców ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej (wyd. GWP, 2007) i oznacza on rodzaj umowy czy kontraktu regulującego, w jaki sposób bezpiecznie wyrażać trudne emocje, w tym złość.

Każdy człowiek ma potrzebę wyrażania złości, jednak musi nauczyć się złościć w sposób akceptowalny społecznie, z poszanowaniem granic innych. Jeśli zabraniamy dziecku złoszczenia się, nieprzyjemne emocje będą się z czasem kumulowały, co w przypadku nasilonej impulsywności może skutkować niekontrolowanymi wybuchami i coraz bardziej destruktywnymi zachowaniami.

Jak zatem dziecko ma się złościć?

Kodeks Złości jest metodą, która pozwala zastanowić się nad tym, jakie sposoby wyrażania złości przez dziecko jesteśmy w stanie zaakceptować, a jakie są niedopuszczalne. Sposoby wyrażania złości muszą być dostosowane do wieku dziecka i jego naturalnego poziomu rozwoju. Sposób, którego oczekujemy, musi leżeć w sferze możliwości dziecka, być łatwo dostępny i możliwy do zastosowania w każdym kontekście sytuacyjnym.

Co może zrobić dziecko, kiedy się złości?

Przede wszystkim mówić otwarcie o tym, co czuje i poprosić o pomoc. Trzeba pamiętać, że czym młodsze dziecko, tym większą ma potrzebę wyrażania złości niewerbalnie, poprzez ciało. Warto wtedy umożliwić mu bezpieczne uderzanie w miękki przedmiot, np. poduszkę, podrzeć niepotrzebne kartki, płakać, włączyć głośno muzykę i skakać do niej, schować się pod kocem lub w specjalnie przygotowanym „Kąciku złości”. Nigdy nie należy karać dziecka ignorowaniem czy przymusowym odosobnieniem, jednak konieczne jest ograniczenie bodźców kierowanych do dziecka, tj. jak mowa i dotyk. Na wyjaśnienia i przytulanie przyjdzie czas, kiedy złość minie.

Praca nad opanowywaniem wybuchów złości wymaga cierpliwości i konsekwencji. Ważne jest, aby odbywała się ona przede wszystkim w środowisku domowym dziecka, gdzie otaczają go kochający dorośli.

Porady dla rodziców po rozwodzie

Drodzy Rodzice, Wasze dzieci jeszcze przez wiele lat po rozwodzie mogą pragnąć, byście się zeszli i znów żyli razem. Taką nadzieję mogą żywić nawet wtedy, kiedy Ty lub Twój były partner/-ka zwiążecie się z kimś innym. Mając na uwadze uczucia dzieci i znaczenie, jakie ma dla nich dobry kontakt z obojgiem rodziców, spójrzcie na poniższe wskazówki.

1. Na każdą sprawę zawsze można popatrzeć z co najmniej dwóch różnych punktów widzenia. Nie oczekuj od swojego byłego partnera/-ki, że będzie podzielał/-a Twoje spojrzenie na rzeczywistość.

2. Oboje rodzice muszą w stosunku do dziecka funkcjonować jako zespół. Gdy jesteście przy dziecku razem, starajcie się rozwiewać wszystkie jego wątpliwości i niepokoje.

3. Postaraj się nie nadużywać zbytnio uczuć Twoich dzieci – o ile to tylko możliwe, nie okazuj im własnej słabości. Pamiętaj, że to obowiązkiem rodzica jest udzielać wsparcia dziecku, a nie odwrotnie.

4. Aby przywrócić dziecku utracone poczucie bezpieczeństwa, w swoich decyzjach bądź przewidywalny i konsekwentny. Unikaj zaskakiwania dziecka, wyciągaj konsekwencje zgodnie z ustalonymi wcześniej zasadami, bądź życzliwy i wyrozumiały, ale nie ulegaj chwilowym impulsom czy obietnicom poprawy.

5. Uczciwie odpowiadaj na wszystkie pytania dziecka, szczerze i bez urazy czy żalu. Bądź wobec niego jak najbardziej naturalny i otwarty. Dołóż starań, aby się dobrze z nim porozumieć i stale współpracuj z nim, pomagaj mu uporać się z jego negatywnymi uczuciami i lękami.

6. Choć pokusa może być wielka, nie próbuj udowadniać dziecku, że to Ty miałeś rację a Twój partner/-ka postąpił/-a źle. Nie wracaj do starej historii.

7. Ucz się, jak pozostawiać sprawy nowemu biegowi. Nie masz już kontroli nad tym, jak dzieci spędzają czas z Twoim byłym partnerem/-ką. Mają prawo cieszyć się tym czasem i po swojemu czerpać z niego radość.

8. Okres pomiędzy umówionymi wizytami dziecku może wydawać się bardzo długi. Postaraj się, by w międzyczasie mogło chociaż na krótko wpaść do taty czy mamy albo przynajmniej rozmawiało z drugim rodzicem przez telefon.

9. Nie spodziewaj się, że sprawa potoczy się sprawiedliwie – w życiu rzadko tak bywa. Postaraj się pamiętać, że dobry kontakt z drugim rodzicem jest dla dziecka nieprzecenioną wartością, zarówno w ujęciu krótko-, jak i długofalowym.

10. Nie próbuj czytać pomiędzy wierszami w tym, co dziecko opowiada o spotkaniach z mieszkającym osobno tatą czy mamą. Miej na uwadze, że dziecko może czuć się zobowiązane do utrzymania tajemnicy, oraz że przy Tobie (osobie, która zajmuje się nim na co dzień) może nie okazywać radości z odwiedzin w drugim domu w obawie, aby Cię nie urazić albo nie sprawić Ci przykrości.

11. Nieuniknione jest, że dziecko w drugim domu będzie musiało przyjąć inny styl życia i poddać się innym zasadom – przyjmij to jako rzecz, której nie da się zmienić.

12. Każde z Was będzie teraz poświęcać dziecku więcej uwagi i czasu aniżeli przed rozstaniem. Dawniej część tego czasu spędził(a)byś z partnerem/-ką. Szczególnie w pierwszych dniach po Waszym rozstaniu momenty poświęcane dziecku mogą okazać się bardzo cenne. Nic Ci to jednak nie da, jeśli podejdziesz do tego nazbyt emocjonalnie albo będziesz od dziecka za dużo wymagać – przede wszystkim to ono potrzebuje Ciebie, a nie odwrotnie. Z tego powodu najlepiej by było, gdybyś nie przedstawiał/-a mu od razu swojego nowego partnera. Na samym początku, tuż po rozejściu się rodziców, dziecku byłoby bardzo trudno zaakceptować nową osobę w swoim życiu.

13. Mając na uwadze dobro dziecka i jego zdrowie w bliższej i dalszej przyszłości, łatwiej przepracujesz w sobie żal i gorzkie uczucia, jakie możesz żywić wobec swojego byłego partnera.

Moment rozstania rodziców jest dla dziecka bardzo trudny. Aby lepiej zrozumieć dziecko i jego uczucia, a także prawidłowo postępować względem niego, warto zapoznać się z zalecaną literaturą.